Op alleen.

“Ik heb alles gedaan om in contact met haar te komen. Ik heb haar zelfs genegeerd maar ook daar reageert ze niet meer op.”

De hechtingscyclus is een proces waarin je als kind, leert verbinding te maken met en vertrouwen op anderen, je ouders. Dit begint al op zeer jonge leeftijd.
Uitreiken in deze context betekent het vermogen en de moed hebben om hulp te vragen of steun te zoeken bij anderen. Zoals je als baby huilt als je honger hebt. Of als kind zeker weet dat je ouders er zijn als je bang in de donker bent. Dit is een belangrijk onderdeel van de hechtingscyclus.

Wanneer deze cyclus goed verloopt, ontwikkelt je een veilige hechtingsstijl. Ze leer je dat behoeften belangrijk zijn en dat het oké is om afhankelijk te zijn van anderen. Echter, als je behoefte consequent worden genegeerd of afgewezen, kan dit leiden tot een onveilige hechtingsstijl. Je kan opgroeien met het gevoel dat je je problemen alleen moeten oplossen, en dat uitreiken om hulp te vragen zinloos of zelfs gevaarlijk kan zijn. Dit kan leiden tot angst voor afwijzing en een diepgeworteld gevoel van onafhankelijkheid, waarbij zeuren of het tonen van kwetsbaarheid vermeden wordt.

Dit maakt het  buitengewoon moeilijk om in latere periodes van je leven de hulp en steun van anderen te zoeken. Je kan vastzitten in een patroon van onafhankelijkheid uit noodzaak, eerder dan uit keuze. Het doorbreken van dit patroon betekent vaak het opnieuw leren van de waarde en de veiligheid van menselijke verbindingen, wat een uitdagende maar uiteindelijk bevrijdende reis kan zijn.

Tijdens mijn workshops geef ik je mogelijkheid om in een veilige groep uit te reiken. En te leren uitreiken. Meer informatie vind je op mijn website.