– en er ruimte komt voor heling

Daar stond ik dan, voor de deur van de praktijk.
Lekker op tijd, zoals altijd. Even landen, de ruimte voorbereiden. Stoelen klaarzetten, kaarsen aan. Ademhalen. Stil worden.

Voor ik mijn telefoon uitzet, lees ik nog even mijn berichten. Twee afmeldingen.
En hoewel ik het begrijp — mensen zijn druk, ziek, oververmoeid — voel ik het toch.
Een steek. Alsof iets in mij zegt: Zie je wel, het ligt aan jou.

Mijn moederwond bloedt even.

Ik adem door. Zet geen zes, maar vier stoelen neer.
Ik mediteer, pak mijn drum, stem af.
En ik voel al: het komt goed vanavond. Misschien komt het wel precies zoals het moet.

En dat klopt. Want die avond ontvouwt zich iets bijzonders.
Drie vrouwen die elk op hun eigen manier hun plek innemen.
Vrouwen die durven zakken in het niet-weten, in wat pijn doet.
Er wordt gevoeld, geschreeuwd, gedanst, gerust.
Er wordt oud zeer aangeraakt — én zachtjes losgelaten.

Wat in eerste instantie voelde als een afwijzing, bleek een ingang.
Juist doordat iets ouds in mij geraakt werd, kon ik zelf ook weer iets doorvoelen.
En ontstond er meer ruimte. Voor mij. Voor hen. Voor de vrouwen vóór en na ons.

De moederwond
De moederwond is een diepe, vaak stille pijn. Ze ontstaat wanneer je als dochter niet volledig gezien of ontvangen bent in wie je bent.
Niet omdat je moeder niet van je hield — vaak juist wél — maar omdat zij haar eigen pijn en patronen meedroeg. Omdat ook zij niet alles kon geven wat je nodig had.

En zo wordt de wond onbedoeld doorgegeven, generatie op generatie.
Een gevoeligheid voor afwijzing, het gevoel je te moeten aanpassen, of de overtuiging dat je eerst iets moet verdienen voor je mag rusten of ontvangen.

In systemisch werk, in opstellingen, nodigen we uit om hiernaar te kijken.
Niet met oordeel, maar met mildheid.
Niet om schuldigen aan te wijzen, maar om ruimte te maken.
Voor wat gevoeld mag worden. Voor dat wat lang stil moest blijven.

Op zo’n avond gebeurt dat niet groots of dramatisch, maar juist in de kleinheid.
In een blik. Een aanraking. Een beweging.
In de stilte waarin alles er even mag zijn.

Na de zomer
In september begin ik weer met opstellingsavonden en -dagen.
Ruimte om te voelen, te vertragen, en te werken met wat gezien wil worden — in jezelf, en in de lijn van waar je uit voortkomt.

Ook speelt er een verlangen om een weekendretraite te organiseren voor vrouwen.
Een intieme plek om samen te zakken. Te delen, helen en vieren.
Ver weg van moeten, dichtbij jezelf.

Ben je nieuwsgierig? Hou dan vooral mijn website in de gaten.
Voor nu wens ik je een zachte, voedende zomer.
Fijne vakantie.